✧ ✦ ✧ De terugkeer van het zachte weten ✧ ✦ ✧

Wanneer kracht luistert naar zachtheid, ontstaat ware wijsheid.

Soms voel ik het al bij het opstaan. Nog voordat ik mijn voeten op de grond zet… weet ik het. Of liever gezegd: zij weet het. Niet de stem die lijstjes maakt of me herinnert aan wat moet. Maar de andere.
Zachter. Wijzer. Dieper. Ze zegt niet veel… maar wat ze zegt, raakt.

En dan voel ik het verschil. Tussen Nicole, die al in de startblokken staat… en Madame Blanche, die met blote voeten in het zachte mos blijft staan. Tussen iets afvinken… en iets doorvoelen. Tussen het willen beheersen… en het durven ontvangen.

Er is een dans gaande in mij. Een beweging van licht en donker, van weten en niet-weten. En soms, als ik stil ben, ontmoet ik het midden daartussen in.

Dat is waar het zachte weten terugkomt. Niet als oplossing, maar als uitnodiging.

✧ ✦ ✧ ✦ ✧ ✦ ✧

Yin en Yang… de dans van kracht en overgave

Er was een tijd dat ik dacht dat ik sterk moest zijn. Niet zomaar sterk… maar onafhankelijk, daadkrachtig, duidelijk. Niet huilen, niet twijfelen, niet stilstaan. Ik had geleerd dat het leven zich niet vanzelf ontvouwt, maar dat je het moet sturen, vormgeven, beheersen.

Dat was de wereld van Nicole. De wereld van doen, van verantwoordelijkheid, van zorgen voor anderen, van doorzetten… óók als je niet meer kunt.

✧ ✦ ✧ ✦ ✧ ✦ ✧

Maar diep vanbinnen klopte iets aan. Zacht. Stil. Niet met harde woorden, maar met een fluistering.
Niet met een lijstje, maar met een gevoel. Madame Blanche noem ik haar. Zij representeert de beweging van binnenuit… het vrouwelijke, het open ontvankelijke, het niet-weten dat vol vertrouwen is.

Lange tijd dacht ik dat ik moest kiezen: óf daadkrachtig en helder, óf gevoelig en intuïtief. Alsof die twee niet samen konden gaan.

Maar wat als yin en yang geen tegenpolen zijn… maar een dans?

Een dans tussen actie en overgave. Tussen weten en voelen. Tussen zichtbaar zijn en onzichtbaar vertrouwen.

✧ ✦ ✧ ✦ ✧ ✦ ✧

Wat als mijn kracht juist ligt in de combinatie van beiden? Niet in het onderdrukken van de één of het verheerlijken van de ander… maar in het durven toestaan dat ze allebei bestaan in mij?

Ik ontdek dat het mannelijke in mij een veilige basis kan zijn voor mijn vrouwelijke stroom. En dat het vrouwelijke in mij richting geeft aan de mannelijke actie. Niet vanuit controle, maar vanuit afgestemde helderheid.

In plaats van innerlijke strijd… ontstaat er samenwerking. Een vloeiende beweging tussen doen en zijn. Tussen denken en voelen. Tussen Nicole en Madame Blanche.

✧ ✦ ✧ ✦ ✧ ✦ ✧

En misschien geldt dat niet alleen voor mij. Misschien dragen we allemaal deze twee krachten in ons.
Het mannelijke dat richting geeft… en het vrouwelijke dat weet. Ze hoeven elkaar niet te bevechten.
Ze mogen elkaar ontmoeten. In jou. In mij. In ons allemaal.

✧ ✦ ✧ Want daar… in die ontmoeting… keert het zachte weten terug. ✧ ✦ ✧

✧ ✦ ✧

✧ ✧