✧ ✦ ✧ ✦ ✧
Wachten is de kunst van geloven dat het leven je draagt.
Soms vraagt het leven ons stil te worden… niet om ons tegen te houden, maar om ons te leren luisteren naar de tijd die nog niet rijp is. Zoals een zaadje in de donkere aarde weet dat het nog even in de stilte moet rusten, zo vraagt ook ons hart soms om te wachten. Niet om iets te haasten, niet om iets vast te houden… maar om te vertrouwen dat het juiste moment zich vanzelf opent… zoals een knop die ontluikt in de lente.
✧ ✦ ✧ ✦ ✧ ✦ ✧
Wachten is geen leegte, maar een zachte ruimte waarin de tijd haar eigen weefsel spint. De dagen lijken stil voorbij te glijden, en toch… onder die stilte beweegt alles. Alsof de nacht zelf een geheim bewaart dat pas bij dageraad wil worden onthuld. Het lijkt stil van buiten, maar diep vanbinnen weeft het leven onzichtbare draden. De ziel kent geen haast… zij meet in rijping, niet in resultaten.
De kunst van wachten is vertrouwen… het weten dat niets verloren gaat, maar dat alles zijn eigen uur kent. En als het moment zich dan eindelijk aandient, herken je het meteen. Het voelt als een zachte herkenning, alsof je ziel fluistert: nu… nu is de tijd.
Wat voor jou bedoeld is, zal jou vinden… zonder dat je het hoeft te zoeken.
Wie durft te wachten, leert dat geduld geen stilstand is, maar een stille kracht die ons terugbrengt naar het grotere ritme. Alsof we zelf een blad worden in de stroom van seizoenen, gedragen door iets dat groter is dan wij, en toch diep in ons leeft. Zoals de maan haar volle gezicht pas laat zien wanneer de nacht er klaar voor is… zo komen ook onze antwoorden wanneer de ziel haar ritme gevonden heeft.
✧ ✦ ✧ ✦ ✧ ✦ ✧
En misschien… is het juist in dat wachten dat de ziel haar geheimen ontvouwt. Niet omdat jij het dwingt, maar omdat het leven je vindt… zoals de eerste knop zich opent na een lange winter. Het wachten is geen leegte, maar een zachte belofte die rijpt in stilte.
Wachten is het luisteren naar de taal van de tijd. Een taal die geen haast kent…
maar bloeit in haar eigen seizoenen.
✧ ✦ ✧ Want soms… ontdek je in het wachten dat je gedragen wordt. ✧ ✦ ✧
✧ ✦ ✧
✧ ✧
Wat mooi en zacht geschreven, het voelt als eender wat (iets) wat weinig tot geen weerstand biedt.
Ik zelf moest bij ‘Wachten’ gelijk denken aan:
de rups 🐛 die in de cocon wacht op wat het leven verder gaat brengen, en ze wordt vlinder 🦋.
Ja… precies dat. Wachten zoals de rups 🐛 niet uit ongeduld of doel, maar als overgave aan iets wat nog vorm moet krijgen… 🦋. Het leven weeft op zijn eigen tempo… en soms is dat wachten het meest heilige deel van het groeien.
Dank je wel voor je zachte woorden 💞